چرا والدین نباید در کار فرزندان دخالت کنند؟

ظرف دو سال گذشته ماندی اسنیدر دختر خود را زیر نظر گرفته. با برنامه‌ها و نرم افزارهایی همچون mspy او توانسته پیام‌ها، عکس‌ها، ویدئوها، برنامه‌های دانلود شده و هیستوری مرورگرهای گوشی دخترش را به طور مخفیانه بازبینی کند. ما در این مطلب از آرمیک سافت زوایای تاریک معایب تجسس در امور فرزندان رو برایتان روشن می‌کنیم و میگیم که چرا والدین نباید در کار فرزندان دخالت کنند؟

اون بابت این موضوع متاسف نیست. تابستان گذشته، کشف کرده که دخترش با پسری قرار می‌گذارد، اون تونست مداخله کنه و از دیدگاه خودش از فاجعه‌ایی جلوگیری کنه. اون می‌دونه که دخترش چندان ساده‌لوح نیست اما دنیای امروز بسیار تغییر کرده. و می‌گه به عنوان مادر یک نوجوان این حجم از تکنولوژی‌ که در اختیار نوجوانان قرار داره من را می‌ترساند.

نقش مضر و مخرب دخالت والدین در زندگی فرزندان

اگرچه تکنولوژی می‌تونه با ارائه راه‌های جدید فرزندان ما رو به مخاطره بیاندازه، اما روش‌هایی رو هم در اختیار والدین قرار می‌ده تا رفتار آن‌ها را زیرنظر بگیرند.

با نرم‌افزارهای ردیابی مثل mspy، نوجوانان امنیت و والدین ردیاب دارند، والدین می‌تونند تماس‌ها، پیام‌ها و پست‌های شبکه‌های اجتماعی فرزندان خودشون رو چک کنند. حتی می‌تونند مکانی که فرزندانشون در آن حضور دارند رو بیابند. حتی نرم‌افزارهای برای کنترل سرعت در حین رانندگی هم وجود دارد.

اما مرز ظریفی بین حمایت وسواس فکری وجود داره. ابزارهای جدید جاسوسی و دخالت، والدین رو به مرز سرگشتگی می‌کشونه. بلوغ مرحله‌ایی حیاتی در زندگی کودکان هستش که برای یافتن هویت به حریم شخصی و حس استقلال نیاز دارند. حال آنکه که این امر می‌تونه برای والدین غیرقابل تحمل باشه. اگرچه برای والدین بسیار وسوسه‌انگیز هستش که بتونند جوانب تاریک شخصیت فرزند خود رو کشف کنند، اما شواهد حاکی از آن است که صدمات ناشی از تجسس و کنجکاوی بیشتر از مزایای آن هستش.

در نهایت، هدف والدین تربیت انسانی سالم و خودکفاست. روند رشد سالم بلافاصله پس از چهاردست و پا رفتن و نوپایی کودک آغاز می‌شه. اما ایجاد توازن بین استقلال کودک و نگرانی‌های والدین امریست بسیار دشوار.

حریم شخصی کلید رشد در عدم وابستگی فرد هستش. توانایی تجربه حریم شخصی احتمالاً از نیازهای اساسی بشر است که فراتر از فرهنگه. در دوران بلوغ، مغز، بدن و زندگی اجتماعی کودکان به سرعت تغییر می‌کنه. مادامی که با هویتی مستقل و ابراز عقیده آزادانه مسائل را بیازمایند، فضای مناسب برای شکل‌دهی شخصیت خود رو پیدا می‌کنند.

ایجاد حریم شخصی نه تنها مهمه بلکه وظیفه ‌است. وظیفه اصلی بزرگسالان شخصیت دادن به کودکان و احترام گذاشتن به اونهاست، تا از سیطره کنترل والدین خارج بشن. یکی از شفاف‌ترین روش‌ها برای رسیدن به این مقصود دادن حریم شخصی به اون‌هاست.

شواهد موثقی وجود داره که نشان می‌ده دخالت در حریم شخصی کودک، به روابط والد و کودک آسیب می‌رساند. هنگامی که والدین به حریم خصوصی کودک سرک می‌کشند در واقع نشان می‌دهند که به فرزند خود اعتماد ندارند. کنترل بیش از حد، هر‌گونه رابطه‌ایی رو از بین می‌برد.

میل والدین به جاسوسی ابداً برای حفظ امنیت کودک نیست، بلکه بیشتر برای کاهش نگرانی‌های خود آنهاست.

آسیب دخالت والدین در زندگی فرزندان

تجسس پنهانی نمی‌تواند دوام چندانی داشته باشد. زیرا دانش فرزندان در زمینه تکنولوژی بیش از والدین خود است. احتمالاً به سرعت کشف می‌کنند که برنامه‌ایی در حال ردیابی آن‌هاست، پس بی‌آنکه والدین متوجه شوند سیستم را هک کرده، مکان خود را تغییر می‌دهند، تلفن همراه خود را قفل می‌کنند یا اکانت دیگری در شبکه‌های اجتماعی می‌سازند.

در کمال ناباوری، هنگامی که کودک دریابد که نمی‌تواند به والدین خود اعتماد کند، حتی بیش از پیش پنهان‌کاری می‌کند.

 محققان این تاثیر را در مواردی از دانش‌آموزان دبیرستانی هلند به وضوح مشاهده نموده‌اند، طی تحقیقات مشابه در ایالات متحده احساسات درباره عدم وابستگی و استقلال نیز تحت تاثیر تجسس والدین قرار می‌گیرد. محققان از کودکان پرسیدند که آیا والدینتان به حریم خصوصی شما احترام می‌گذارند؟ یک سال بعد، گزارش شد کودکانی که والدین کنجکاوی داشتند رفتارهای پنهانی بیشتری از خود نشان می‌دادند و والدین اذعان داشتند که کنجکاوی بیشتر منجر به عدم اطلاع از فعالیت‌ها، دوستان و رفت و آمدهای فرزندانشان می‌شد.

همواره تجسس بیشتر و عدم رعایت حریم شخصی فرزندان منجر به پنهان‌کاری بیشتر می‌شود. چنانچه والدین رفتارهای مداخله‌جویانه بیشتری از خود نشان دهند، نهایتاً منجر به نتیایج معکوس خواهد شد.

رابطه فرزند و والدین تنها نتیجه‌ی عدم رعایت حریم شخصی کودک نیست. مادامی که فرزندان احساس کنند حریم شخصی آن‌ها نادیده گرفته می‌شود، منجر به بروز مشکلات روحی موسوم به رفتارهای درونگرایانه همچون اضطراب، افسردگی و سندرم واپسگرایی می‌شود. تحقیقات متعددی وجود دارد که نشان می‌دهد کودکانی که تحت سرپرستی والدین بسیار مداخله‌گر رشد می‌کنند بیشتر در معرض مشکلات روحی ذکر شده قرار دارند، زیرا اینگونه والدین اعتماد به نفس کودک را در توانایی کسب استقلال نادیده می‌گیرند و از بین می‌برند.

چنانچه والدین حریم خصوصی کودک را رعایت نکرده و اجازه ندهد به شخصه تصمیم بگیرد، کودک شانسی برای یادگیری تصمیم‌گیری فردی نمی‌یابد. والدینی که می‌خواهند به اجبار فرزند خود را راهنمایی کند و دائماً از او در مقابل آسیب‌ها حمایت کند، این امر را نادیده می‌گیرد که بلوغ فرصتی برای آزمودن محدودیت‌هاست.

مصرف الکل. نوجوانانی که مصرف الکل را تجربه می‌کنند اما الکلی نمی‌شوند اغلب سالم‌تر از کسانی هستند که هیچ‌گاه مصرف الکل را تجربه نکرده‌اند. قصد ما این نیست که جوانان را به مصرف الکل ترغیب نمائیم، اما می‌دانیم که دوران بلوغ  دوران کسب تجربه است. ماهیت بلوغ همین است.

اما تعیین مرز حریم خصوصی برای والدینی که از اهمیت آن آگاه هستند نیز دشوار است. این محدودیت و تعیین مرز در هر خانواده متفاوت است، حتی اگر افراد از طبقه‌ اجتماعی و اقتصادی یکسان یا در مجاورت یکدیگر قرار داشته باشند. محققان در این زمینه از اینکه همکاران روانشناس خودشان نیز مادامی که در کنفرانس هستند با دوربین مخفی فرزندان خود را چک می‌کردند، شوکه شدند. این والدین بدون ذره‌ایی تردید کارت اعتباری فرزند خود چک می‌کردند تا دریابند کجا بوده و چه چیزی خریداری کرده است. تکنولوژی مربوط به تجسس‌ والدین در امور فرزندان به سرعت رو به تکامل است، و هیچ معیار قابل قبولی در این زمینه وجود ندارد.

رفتار کنجکاوانه والدین حاکی از عدم اعتماد به فرزند است. کنترل شدید فرزندان قطعاً به روابط بین فرزندان و والدین آسیب می‌رساند.

فرزندان نیز باید مرز بین استقلال و حریم خصوصی را دریابند. این نکته باید مد نظر گرفته شود که در یک طرف فرزندانی قرار دارند که برای پرورش و رشد عدم وابستگی سالم به فضای کافی نیاز دارند، اما در طرف دیگر نیز والدینی هستند که نگران فرزند خود می‌باشند. به عنوان مثال دارلینگ مادریست که از فرزند خود می‌خواهد تا نرم‌افزار یافتن گوشی آیفون خود را روشن کند تا در صورت عدم دسترسی به وی بتواند با او تماس بگیرد. و هنگامی که پسر او شب به خانه بازنمی‌گردد او مجبور می‌شود تا با نرم‌افزار به گوشی او سرک کشیده، شماره دوستان او را بیابد و با آن‌ها تماس بگیرد، گرچه برای پسرم ناخوشایند بود اما ساعت ۳ صبح بود و من هم نگران بودم.

هنگامی که والدین در مسائل شخصی فرزند خود، همچون استراق سمع یا خواندن پیام‌های خصوصی کنجکاوی می‌کنند اغلب نوجوانان تصور می‌کنند به حریم شخصی آن‌ها تجاوز شده است. اما اکثر نوجوانان درک می‌کنند که وضع محدودیت‌ها برای حفظ امنیت آن‌ها در زمینه مصرف عدم مواد مخدر یا آگاهی از وضعیت آن‌ها پس از خروج از مدرسه است. والدین باید بدانند فرزندشان پس از مدرسه به کجا می‌رود.

البته مرز مسائل مربوط به امنیت نیز چندان شفاف نیست. در اکثر جوامع، کودکی دوران امنیت است. طبق آمار دفتر بازرسی فدرال، نرخ جنایات خشونت‌آمیز بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۱ تا ۴۸٪ کاهش داشت. نرخ مرگ و میر کودکان نیز در این سال‌ها کاهش یافت. طبق گزارشات تعداد کودکان مفقود شده نیز بسیار پایین بود.

با این وجود، برخی از محققان بر این باورند که فشارهای فرهنگی بر والدینی که فرزندان خود را بدون مراقب در پارک یا مکان‌های عمومی رها کرده‌اند هرگز تا این حد نبوده است.

بسیاری از محققان این تغییر را به رسانه‌های مدرن منتسب می‌دانند که دائماً اخبارهای وحشتناکی درباره سرقت و خطراتی که کودکان را تهدید می‌کند، منتشر می‌کنند. رسانه‌ها این ترس را گسترش می‌دهند و این ترس منجر به محدودیت بیشتر کودکان، نوجوانان و حتی جوانان می‌گردد. همین امر با احساس نیاز فرزندان با استقلال در تناقض است.

دخالت والدین در زندگی فرزندان چرا نه؟

قطعاً برخی از کودکان در مناطق خطرناک زندگی می‌کنند. و مراقبت شدید از اینگونه کودکان امری ضروریست. نتایج مطالعاتی که در دانشگاه ویرجینیا انجام شده حاکی از آن است که بچه‌های طبقه متوسط در زمره افراد کم‌خطر طبقه‌بندی می‌شوند، مادران این طبقه حریم خصوصی فرزندان خود را رعایت نمی‌کنند و بالطبع ارتباط آن‌ها با مادرانشان در بدترین وضعیت قرار دارد و عملکرد اجتماعی آن‌ها با دیگران وضعیت بسیار نامطلوبی دارد. اما کودکانی که در طبقه پایین جامعه طبقه‌بندی می‌شوند، اگرچه در گروه پرخطر جای می‌گیرند اما طبق گزارشات روابط بهتری با مادران خود دارند و با وجودی که مادرانشان از اقتدار بیشتری برخوردار بودند اما فرزندانشان مشکلات رفتاری کم‌تری نشان دادند.

اما در بسیاری از جوامع والدین بیشتر برای رفع نگرانی خود به تجسس در امور فرزندان می‌پردازند تا اینکه فرزند خود را در امان نگه دارند. حرف آخر اینکه، چنانچه درصدد ارضای حس کنجکاوی خود هستید، و تحمل اندکی در کشف ابهامات دارید، فرصت کافی برای تصمیم‌گیری بهتر در اختیار فرزند خود قرار نخواهید داد.

تحقیقات نشان می‌دهد والدینی که بیشتر در امور فرزندان خود تجسس و کنجکاوی می‌کنند از اعتماد به نفس کمتری برخوردارند، اضطراب بیشتری در برقراری ارتباط با فرزند خود دارند، نگران‌ترند و اغلب از پیچیدگی‌های رفتاری فرزند خود آگاه نمی‌شوند. تجسس کردن در امور فرزندان بیشتر از آنکه جنبه‌هایی از شخصیت کودک را آشکار سازد، شخصیت والدین را آشکار می‌کند.

هنگامی که پای تعیین محدودیت‌های سالم در میان باشد، روانشناسان معتقدند ارتباط مناسب مانع از کنجکاوی می‌شود و کودکانی که مسائل خود را با والدین خود در میان می‌گذارند سازگارتر هستند. نهایتاً بهترین روش برای آنکه بدانید چه خبر است، باید از فرزندتان بپرسید که چه خبر؟

برخی از والدین بر این باورند که چک کردن رفتارهای فرزندشان موجب بهبود روابطشان شده است. سیندرا مادری است که می‌گوید: نصب برنامه ردیاب در تلفن همراه دخترم باعث شد تا بتوانیم درباره مسائلی از قبیل روابط جنسی، موادمخدر، خودکشی و دوستانش صحبت کنیم. چون مکالماتی که با دخترم با دوستانش داشت را خواندم و متوجه شدم در ذهن او چه خبر است. البته من باور نمی‌کنم که بتوان با نصب اینگونه برنامه‌ها روابط محترمانه خود را با فرزندم ادامه دهم.

با این وجود، احتمالاً تمام والدین برای بهبود روابط  و صرفاً گفتگو با فرزند برنامه‌های جاسوسی را نصب نمی‌کنند. واضح است که حریم شخصی و خصوصی برای اینکه کودک به بزرگسالی سالم تبدیل شود از اهمیت ویژه‌ایی برخوردار است. اکنون مداخله در حریم شخصی دیگران از هر زمان دیگری ساده‌تر است، اما هر بار که وسوسه شدید تا از این حریم عبور کنید سوالاتی دشواری پیش روی شما قرار می‌گیرد.

نظر و پیشنهاد شما چیه؟

به نظر شما دخالت والدین در حریم خصوصی بچه ها چه آسیب هایی به اونها میزنه؟ نظر و پیشنهادتون رو برای ما بنویسید.